دخدای حو ځورته سو روان

سهار وه اوازه وه

هغه ګولونه

شمس القمر مدنی

نه چا ته وګورو او نه نور انتظار وکړو

په رنځور زړه می دی پراته دردونه

په غیرت او شجاعت

زموږ دکلی نازولی

ښایست زمادکلی او ښایست زماده ښار وه

دا ستاله غمه می شوی

راځه چي ژوند وکو

سپه سپه باد غیس

وږو باندی پراته دی

ولوړی هیلی ولاړی

ارمان مي شهید

چي تليلی لکه زړه

دکلي مو جوړ سوی

ستوری اتلان

یو وخت به وریده

اسلام سره سکر وټه

چنار چنار ځوانی لری

دا سوال لرم

رازی ستاله پرهره

له بهار دسرو یاقوتو

اختر ښپی رانیژ دی

چي تبه تلی

دزړه عرشو

هجران زبلی یم

هغه سنګه ساعت وه